The Decline of the West, Vol 1: Form and Actuality
- Downloads：7335
- Type：Epub+TxT+PDF+Mobi
- Create Date：2021-09-15 08:51:24
- Update Date：2025-09-06
- Status：finish
- Author：Oswald Spengler
- ISBN：1912975610
- Environment：PC/Android/iPhone/iPad/Kindle
- Download
Summary
Form and Actuality
The first volume of Oswald Spengler’s The Decline of the West is a classic milestone in the annals of historiography。 However， it is not a history book in the traditional sense of recounting events in chronological order。 Instead， it tries to explain the mechanisms that make different cultures tick。 While classical culture had no concept of the past or future and was only fixated on the present， Western culture is focused on both the past as memory and the future as unconquered territory。
Like organisms that are born， mature and eventually die， cultures are the blossoming youth while civilizations usher in senility， decay and demise。 When a culture becomes a civilization， decadence sets in and the ensuing downward spiral becomes a Faustian whirlwind of self-destruction。 This is inevitable as we can see that each culture’s evolution has its parallels in other periods of human history。
The endgame for the West has already begun。 It is in terminal decline， desperately trying to revive the dead forms and buried traditions that animated its Promethean spirit in its youthful heyday of exuberance。 But in old age， it all seems preposterous， and hence in vain as the West has become tired of itself and unable to innovate in either the arts or philosophy。 The West is on its way to the grave and what will see the light next must necessarily be something completely new and not just a corpse reanimated。
The first volume of Oswald Spengler’s The Decline of the West is a classic milestone in the annals of historiography。 However， it is not a history book in the traditional sense of recounting events in chronological order。 Instead， it tries to explain the mechanisms that make different cultures tick。 While classical culture had no concept of the past or future and was only fixated on the present， Western culture is focused on both the past as memory and the future as unconquered territory。
Like organisms that are born， mature and eventually die， cultures are the blossoming youth while civilizations usher in senility， decay and demise。 When a culture becomes a civilization， decadence sets in and the ensuing downward spiral becomes a Faustian whirlwind of self-destruction。 This is inevitable as we can see that each culture’s evolution has its parallels in other periods of human history。
The endgame for the West has already begun。 It is in terminal decline， desperately trying to revive the dead forms and buried traditions that animated its Promethean spirit in its youthful heyday of exuberance。 But in old age， it all seems preposterous， and hence in vain as the West has become tired of itself and unable to innovate in either the arts or philosophy。 The West is on its way to the grave and what will see the light next must necessarily be something completely new and not just a corpse reanimated。
Reviews
Jonatan
，
Para Spengler cada cultura es un cosmos cerrado en sí mismo， aislado en sus propios símbolos inconscientes y a priori hermenéuticos。 Cada cultura es como un ser vivo que vive durante unos 1。000 años y sigue unos patrones similares: por ejemplo， al inicio de su vida una cultura está plentamente viva y actúa a un nivel inconsciente， mientras que en sus últimos siglos， ya cerca de su ocaso， actúa a nivel consciente。 Esto se corresponde también con unos inicios basados en el campo que Spengler llama Para Spengler cada cultura es un cosmos cerrado en sí mismo， aislado en sus propios símbolos inconscientes y a priori hermenéuticos。 Cada cultura es como un ser vivo que vive durante unos 1。000 años y sigue unos patrones similares: por ejemplo， al inicio de su vida una cultura está plentamente viva y actúa a un nivel inconsciente， mientras que en sus últimos siglos， ya cerca de su ocaso， actúa a nivel consciente。 Esto se corresponde también con unos inicios basados en el campo que Spengler llama "cultura"， contra la "civilización" de las ciudades。 Según Spengler la cultura occidental o fáustica nace especialmente con el gótico medieval y se basa en el apriori del espacio infinito。 La antigüedad tuvo su símbolo primario en el concepto de cuerpo， plenamente presente y visible de forma transparente。 La cultura fáustica， por otro lado， tiene su apriori básico en el espacio infinito que se reafirma sobre los cuerpos， en una conquista de nuevos horizontes que no tiene fin。 Esto se refleja， por ejemplo， en la filosofía con nociones como "yo" y "no-yo" y en la pintura con la noción de perspectiva o la preferencia por los contornos difuminados frente al dibujo plático。Así， los griegos no estuvieron interesados en ampliar sus fronteras， mientras que la cultura fáustica， con su cristianismo fáustico， es por naturaleza imperialista。 La cultura fáustica es vitalista en el sentido nietzscheano， y Nietzsche falló en su análisis del cristianismo fáustico， despedazando su teoría consciente pero ignorando la moral auténtica e inconsciente que yace en el fondo del cristianismo fáustico y que coincide con la propuesta filosófica nietzscheana。Se ve claramente la influencia de Spengler en la crítica a la ilustración de Adorno， que puede leerse como una apropiación de las tesis de Spengler por parte de la izquierda。 También es notoria la influencia de "La decadencia de occidente" en la crítica a la ontoteología metafísica de Heidegger。Creo que la cuestión sobre si las culturas son entidades cerradas o si， como opina por ejemplo James Heisig， todas están hechas de los mismos elementos pero en diferentes proporciones， es todavía relevante。 ¿Es cada cultura una manifestación de un único a priori o símbolo fundamental， de forma que va a reinterpretar cualquier aspecto de otra cultura desde dicho a priori， o en una misma cultura hay diferentes sensibilidades e intereses？ Me parece que es una cuestión abierta， y la postura de Spengler es una posible respuesta。 De hecho， no me parece lejana la postura de Spengler a la del teólogo de la interculturalidad Raimon Panikkar。 Para Panikkar， no podemos "ver" de forma clara y transparente un mundo cultural distinto， pero sí podemos escucharlo。El problema que hay en Spengler， para mí， es su fervorosa afirmación de lo que él entiende por cultura fáustica。 A mí no me parece que lo que Spengler llama cultura fáustica （o sus equivalentes dominio de la razón técnica y burguesa -Adorno- u ontoteología -Heidegger） sea algo que se deba evitar sin más。 De hecho， si es cierto que la cultura fáustica está en su ocaso， creo que resulta más interesante tratar de descubrir， en la medida de lo posible， cuál es la nueva cultura que se avecina， con la esperanza de que no sea una cultura imperialista。 Creo que la nueva lectura no-dual de la Trinidad de Panikkar apunta en esa dirección， en un intento de leer la nueva dirección del inconsciente occidental。 En lugar de una afirmación del yo sobre el no-yo （Spengler）， o de una anulación del yo en el no-yo （lecturas occidentales del budismo en el siglo XX）， la clave podría estar en un vaciamento del yo en el no-yo que es a la misma vez una afirmación del no-yo en el yo。 Esto se encontraría en el budismo según algunos pensadores de la Escuela de Kyoto como Keiji Nishitani， pero también en el cristianismo en la noción de Trinidad， lo cual nos permite a los occidentales abrirnos al ¿quizá？ nuevo simbolismo inconsciente al tiempo que permanecemos anclados en la tradición。También es cierto， que dentro de la derecha， existen teorías que rechazan el imperialismo occidental， como el retorno al paganismo de Alain de Benoist。 Creo， además， que existen en la tradición recursos dentro de la propia época fáustica， como la mística o el quietismo， que se alejan del imperialismo。 Por supuesto， para Spengler， de darse estos elementos "anti-fáusticos" serían en el fondo engaños， como la supuesta recuperación de la antigüedad por el Renacimiento， bajo cuya apariencia se escondía una continuación del espíritu fáustico del arte gótico。 También es cierto que， según Spengler， el Maestro Eckhart o Teresa de Jesús son ejemplos del cristianismo fáustico。 。。。more
Bobby Daugherty
，
A long winded and dry book that is credited with influencing western thought but diminished in the fact that much of what it proposes I have already read in work of the people it has influenced。 I may of enjoyed it more had I not been reading so much at the time I perused it。
David
，
I spent a lot of time shaking my head from side to side asking myself “What did he say”？ He references subjects/studies/concepts/ideas which only the few are able to grasp or understand。 I must NOT be one of the few。 However， first published in 1918， Spengler seemed to think that man had progressed as far as he could go， and that he would begin to regress。 I wonder what he would think about smart phones， string theory， the exploration of Mars， the soon to be launched Webb telescope， Picasso， roc I spent a lot of time shaking my head from side to side asking myself “What did he say”？ He references subjects/studies/concepts/ideas which only the few are able to grasp or understand。 I must NOT be one of the few。 However， first published in 1918， Spengler seemed to think that man had progressed as far as he could go， and that he would begin to regress。 I wonder what he would think about smart phones， string theory， the exploration of Mars， the soon to be launched Webb telescope， Picasso， rock music， DNA， etc。， etc。， etc。 seems to me that we never know what’s around the corner until we get there， and then there’s always another corner beyond that。。。not sure I want to tackle Volume 2。 。。。more
Jordan
，
A truly original thinker with an astounding breadth of knowledge。 His premise is essentially that each culture is a sort of living macro-organism with its own world-idea and world-soul which informs every expression of its being。 The arts， sciences， politics， and religion are direct expressions of this。 He focuses in on four examples: the classical （Greek and Roman）， the magian （Persian， Jewish， and early Christian）， the indian （Hindu and Buddhist）， and the Faustian （Western， European and Americ A truly original thinker with an astounding breadth of knowledge。 His premise is essentially that each culture is a sort of living macro-organism with its own world-idea and world-soul which informs every expression of its being。 The arts， sciences， politics， and religion are direct expressions of this。 He focuses in on four examples: the classical （Greek and Roman）， the magian （Persian， Jewish， and early Christian）， the indian （Hindu and Buddhist）， and the Faustian （Western， European and American）。 The first three， according to Spengler， each had an arc that have followed a specific pattern or “morphology”。 And that with this morphology we can observe others， specifically the Faustian， within whose decline we exist。 One does not have to agree with all his ideas to find value in them。 He is emphatically a particularist; meaning he’s does not believe peoples of one cultural epoch can understand the ideas of another。 In looking at the great works of a bygone age， one cannot not understand what the men of that time would have understood; but rather imposes his own cultural world-idea upon it。 I am of the opinion that this is at most only partially true。To take one of his examples: there is no denying that post-enlightenment ideals （humanism， romanticism， feminism） inform how we understand Sophocles’ “Antigone”; yet I find it inconceivable that the timelessness of that great work is not derived from the expression of something universal in the human condition。Regardless， Spengler offers much to ponder。 His conception of the relationship between art and the culture （chapters 7-9） stands out as original and profound。 That section is well worth sampling or even reading on it’s own。 。。。more
Teddy Dodger
，
It's hard to give this more than three *。 Spengler （in this volume） tries to mishmash 5000 years of political， mathematical， scientific， art， and religious history into <350 pages， and the overall result are broad sweeping statements 'If ever there was a group of nations that kept the struggle for existence constantly before its eyes it was the Classical Culture' that are provocative but necessarily unsubstantiated。 Spengler was in his 30s when he wrote this and I am not convinced anyone under 4 It's hard to give this more than three *。 Spengler （in this volume） tries to mishmash 5000 years of political， mathematical， scientific， art， and religious history into <350 pages， and the overall result are broad sweeping statements 'If ever there was a group of nations that kept the struggle for existence constantly before its eyes it was the Classical Culture' that are provocative but necessarily unsubstantiated。 Spengler was in his 30s when he wrote this and I am not convinced anyone under 40 can truly understand it without understanding the background to all of what he was talking about。 Still quite enjoyable and I look forward to volume 2。 。。。more
A
，
This is one hell of a book。 Spengler's scope is awe-inspiring。 Every page is fiery with information， shooting out of Spengler's brain of genius。 Read it。 This is one hell of a book。 Spengler's scope is awe-inspiring。 Every page is fiery with information， shooting out of Spengler's brain of genius。 Read it。 。。。more
Miltiadis Michalopoulos
，
My name is Spengler， Oswald SpenglerΗ Παρακμή της Δύσης είναι αδύνατο να διαβαστεί σαν μια «τυπική» ιστορική πραγματεία。 Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο ιστορικό έργο。 Σήμερα， στην εποχή της πολιτικής ορθότητας， όπου η τάση των ιστορικών είναι να κρατούν ίσες αποστάσεις από αμφιλεγόμενα ζητήματα， το ύφος του Σπένγκλερ φέρνει τον αναγνώστη σε αμηχανία。 Από τις πρώτες κιόλας γραμμές καταλαβαίνει κανείς πως έχει μπροστά του ένα στοχαστή υψηλού πνευματικού αναστήματος， που δεν φοβάται τις λέξεις， My name is Spengler， Oswald SpenglerΗ Παρακμή της Δύσης είναι αδύνατο να διαβαστεί σαν μια «τυπική» ιστορική πραγματεία。 Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο ιστορικό έργο。 Σήμερα， στην εποχή της πολιτικής ορθότητας， όπου η τάση των ιστορικών είναι να κρατούν ίσες αποστάσεις από αμφιλεγόμενα ζητήματα， το ύφος του Σπένγκλερ φέρνει τον αναγνώστη σε αμηχανία。 Από τις πρώτες κιόλας γραμμές καταλαβαίνει κανείς πως έχει μπροστά του ένα στοχαστή υψηλού πνευματικού αναστήματος， που δεν φοβάται τις λέξεις， που δεν κοντοστέκεται στα δύσκολα， που δεν αποφεύγει τις κακοτοπιές， ακόμη κι αν κινδυνεύει να υποπέσει σε λάθη και σε αντιφάσεις。 Είναι πληθωρικός， καταιγιστικός， απόλυτα υποκειμενικός και εξαιρετικά παραστατικός。 Η ευρυμάθειά του είναι τεράστια και οι διεισδυτικές παρατηρήσεις του διατυπώνονται με μια ποιητική ροή που φέρνει στο νου τον Νίτσε。 Και είναι στιγμές στο βιβλίο， όπου ο αναγνώστης δεν πείθεται αλλά «διαισθάνεται» την αλήθεια και το βάθος των συλλογισμών του。 Οι πολιτισμοί και ο ΠολιτισμόςΗ μεγάλη συνεισφορά του Σπένγκλερ στη μελέτη της ιστορίας， είναι η μετατόπιση του κέντρου βάρους της έρευνας από το ευρωπαϊκό στο παγκόσμιο γίγνεσθαι。 Ο Σπένγκλερ απορρίπτει την ευρωκεντρική αντίληψη της ιστορίας καθώς και το “παραδοσιακό” σχήμα: αρχαιότητα-μεσαίωνας-νεώτεροι χρόνοι: «Αυτό το απίστευτα πενιχρό και χωρίς νόημα σχήμα … με την αφελή ευθύγραμμη πορεία του， τις ανόητες αναλογίες του， που από αιώνα σε αιώνα γίνεται όλο και πιο αναξιόπιστο» περιορίζει δραματικά την έκταση της ιστορίας και μας οδηγεί σε λαθεμένες εκτιμήσεις。 Μιλούμε έτσι για “ευρωπαϊκή ιστορία” και θεωρούμε την Ευρώπη σαν το κέντρο του σύμπαντος， σαν τον ήλιο γύρω από τον οποίο περιστρέφονται ταπεινά οι υπόλοιποι πολιτισμοί， όσο αξιόλογοι κι αν είναι。 Πρόκειται για μια αδικαιολόγητη και απαράδεκτη ματαιοδοξία。 Είναι μεγάλο σφάλμα， ισχυρίζεται ο Σπένγκλερ， να γενικεύουμε τις ιδέες και τις αντιλήψεις μας， αποδίδοντας σ’ αυτές καθολική ισχύ。 Δεν υπάρχουν καθολικές παρά μόνο σχετικές αξίες， που ισχύουν μέσα στα πλαίσια του συγκεκριμένου πολιτισμού στον οποίο γεννήθηκαν。 Δεν μιλούν όλα τα έργα τέχνης το ίδιο σε όλους:“。。。Τι σημαίνει ο τύπος του υπεράνθρωπου για τον κόσμο του ισλάμ; Ή τι μπορούν να σημαίνουν οι έννοιες φύση και πνεύμα， “εθνικός” και χριστιανικός， αρχαίος και σύγχρονος ως διαμορφωτική αντίθεση στον ψυχισμό του Ινδού και του Ρώσου; Τι σχέση έχει ο Τολστόι … με τον Δάντη και με τον Λούθηρο， ή ο Ιάπωνας με τον Πάρσιφαλ και τον Ζαρατούστρα， ή ο Ινδός με τον Σοφοκλή;”Κάθε πολιτισμός μιλάει τη δική του γλώσσα: έχει τη δική του τέχνη， τη δική του αισθητική， ακόμα και τα δικά του μαθηματικά∙ όλα διαμορφωμένα σύμφωνα με το πώς ο πολιτισμός αυτός αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τη Φύση。 Δεν έχει επομένως νόημα να συζητούμε για μια ενιαία ιστορία της Τέχνης， της Επιστήμης και του Πολιτισμού， αλλά για ιστορίες των τεχνών， των επιστημών και των πολιτισμών。 Είναι φανερό ότι ο Σπένγκλερ απορρίπτει την “ευθύγραμμη” αντίληψη της ιστορίας， σύμφωνα με την οποία η ανθρωπότητα μέσω μιας σταδιακής “εξέλιξης” οδηγείται προς ένα αίσιο τέλος， προς μια “ολοκλήρωση”。 Δεν υπάρχει εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας， δεν υπάρχει κανένας γενικός σχεδιασμός， δεν υπάρχει καν ένας σκοπός， πολύ περισσότερο προορισμός， του ανθρώπινου γένους。 Η γη ακολουθεί την τροχιά της μέσα στην αδιάφορη απεραντοσύνη του σύμπαντος， ενώ πάνω της εμφανίζονται κατά καιρούς οι ανθρώπινοι πολιτισμοί: λάμπουν για λίγο κι ύστερα χάνονται αμετάκλητα。 Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την πραγματικότητα。 Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την κατανοήσουμε。Όσον αφορά τους πολιτισμούς， θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν τίθεται ζήτημα αξιολόγησής τους。 Οι πολιτισμοί είναι απλά διαφορετικοί， καθένας με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά， καθένας με τη δική του ψυχή。 O Σπένγκλερ διακρίνει οκτώ μεγάλους πολιτισμούς， αλλά αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος της Παρακμής του σε δύο: στον αρχαίο ελληνορωμαϊκό πολιτισμό， τον οποίο αποκαλεί “Απολλώνειο” και στον σύγχρονο δυτικό， τον οποίο ονομάζει “Φαουστικό”。 Η επιλογή των όρων （οι οποίοι παραπέμπουν στον Νίτσε και στον Γκαίτε αντίστοιχα） έχει να κάνει με τη φύση των δύο αυτών μεγάλων πολιτισμών。 Ο Σπένγκλερ θεωρεί ασυγχώρητο λάθος των ανθρώπων της Δύσης το να θεωρούν τους εαυτούς τους κληρονόμους και συνεχιστές του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού， ενώ στην ουσία πρόκειται για δύο πολιτισμούς όχι απλά ξένους αλλά και εκ διαμέτρου αντίθετους μεταξύ τους。 Ο “Απολλώνειος” είναι ο πολιτισμός του απτού， του αισθητού， του μέτρου， του πεπερασμένου。 Ο “Φαουστικός” πολιτισμός αντίθετα， αισθάνεται μια ακατανίκητη έλξη για το άπειρο και εκφράζεται μέσα από τον καθαρό， τον απεριόριστο χώρο。 Τα “Ευκλείδεια” μαθηματικά αποσκοπούν στον υπολογισμό συγκεκριμένων μεγεθών， ενώ τα μαθηματικά της Δύσης， με την Μαθηματική Ανάλυση και τον Απειροστικό Λογισμό， ερευνούν σχέσεις και μεταβλητές στο άπειρο。 Κορυφαία τέχνη των Ελλήνων ήταν η γλυπτική， η αποτύπωση της πλαστικότητας του σώματος στο παρόν。 Αντίθετα η κορυφαία έκφραση του δυτικού πνεύματος είναι η μουσική， η τέχνη που υπερβαίνει το απτό και χάνεται μέσα στο χώρο。Ο Κύκλος ζωής κάθε πολιτισμούΣτο ερώτημα: πώς γεννιέται ένας πολιτισμός; δεν μπορούμε να δώσουμε απάντηση。 Είναι το ίδιο σαν να ρωτάμε: πώς γεννιέται ένας οργανισμός; Όμως από τη στιγμή που θα γεννηθεί， η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη。 Κάθε πολιτισμός， όπως κάθε οργανισμός， έχει μια ορισμένη διάρκεια ζωής κατά την οποία περνά από τα στάδια της παιδικής ηλικίας， της ωριμότητας και των γηρατειών。 Επομένως όλοι οι πολιτισμοί， ανεξάρτητα από τον τόπο και τον χρόνο εμφάνισής τους， διανύουν «ομόλογα» στάδια。 Στην αρχή έχουμε τις «μεγάλες δημιουργίες μιας ονειροπαρμένης ψυχής που αφυπνίζεται» και επιχειρεί να ερμηνεύσει τον κόσμο。 Γεννιέται ο μύθος και η θρησκεία。 Πρόκειται για μια «διαισθητική της υπαίθρου» καθώς όλοι οι πολιτισμοί γεννιούνται στην ύπαιθρο。 Στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό δημιουργείται το δωδεκάθεο， τα ομηρικά έπη， οι μύθοι του Ηρακλή και του Θησέα。 Αντίστοιχα στον δυτικό πολιτισμό， ο οποίος γεννιέται 2。000 χρόνια αργότερα， έχουμε τα έπη του Ζήγκφρηντ και της αναζήτησης του Ιερού Δισκοπότηρου。 Σ' αυτή την πρώιμη περίοδο ανήκουν επίσης οι Βέδες του Ινδικού πολιτισμού και τα έργα της 4ης Δυναστείας της αρχαίας Αιγύπτου。 Με την πάροδο των αιώνων， ο πολιτισμός εξελίσσεται και κάποια στιγμή φθάνει στο αποκορύφωμά του。 Τότε αποκρυσταλλώνεται η μορφολογική του γλώσσα καθώς και τα ιδιαίτερα εκφραστικά χαρακτηριστικά του。 Στην τέχνη εμφανίζονται τα έργα με τις μεγαλύτερες ευαισθησίες， τρυφερά και σχεδόν εύθραυστα， όπως η Κνιδία Αφροδίτη στους Έλληνες και η μουσική του Μότσαρτ στη Δύση。 Στη φάση αυτή ο πολιτισμός έχει δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη αντίληψη για τον κόσμο και δίνει την δική του ερμηνεία περί του κόσμου。 Δημιουργεί το δικό του «κοσμοείδωλο»。 Αργότερα αρχίζουν να εμφανίζονται συμπτώματα κάμψης。 Ο πολιτισμός εισέρχεται σιγά σιγά στην τελευταία φάση του， την ύστερη。 Τότε «σβήνει η φωτιά της ψυχής» και αναδύεται η τεχνολογία με τα μεγάλα επιτεύγματά της。 Κυριαρχεί δηλαδή ο Τεχνικός Πολιτισμός， ο οποίος αποτελεί «το αδήριτο πεπρωμένο κάθε πνευματικού πολιτισμού»。 Αυτό το τελευταίο στάδιο του πολιτισμού， ακριβώς όπως το γήρας， χαρακτηρίζεται από συσσωρευμένη σοφία αλλά και από ψυχική κόπωση: «ο νους κυβερνά επειδή η ψυχή έχει παραιτηθεί»。 Με την κυριαρχία της τεχνικής συνδέεται προπαντός η δημιουργία των πυκνοκατοικημένων μεγαλουπόλεων οι οποίες εξελίσσονται σε τερατώδη μορφώματα。 Εμφανίζονται οι κοσμοπόλεις。 Ο νέος τύπος ανθρώπου， ευφυής， άθρησκος， εκλεπτυσμένος， πραγματιστής και χωρίς ρίζες， περιφρονεί τον επαρχιώτη και τις παραδόσεις του。 Η οικογένεια δεν θεωρείται πια σαν κάτι αυτονόητο: η πολυτεκνία αντιμετωπίζεται με ειρωνική διάθεση και ο «παραδοσιακός» ρόλος της γυναίκας-μάνας αμφισβητείται。 Σε αντίθεση με τον αγρότη， ο κοσμοπολίτης， δεν εκλέγει πλέον την μητέρα των παιδιών του αλλά τη σύντροφο της ζωής του。 Κι αυτό είναι ένα σύμπτωμα κοινό σε όλους τους γερασμένους πολιτισμούς: από την βουδιστική Ινδία και τη Βαβυλώνα， μέχρι τη Ρώμη και τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις: «。。。Το πρωτογενές θηλυκό， η αγρότισσα είναι μητέρα。 Αυτή η λέξη περικλείει ολόκληρο τον προορισμό της， που τον λαχταράει από τα παιδικά της χρόνια。 Τώρα όμως εμφανίζεται η ιψενική γυναίκα， η συντρόφισσα， η ηρωίδα μιας ολόκληρης κοσμοπολιτικής λογοτεχνίας， από το βορειοευρωπαϊκό δράμα μέχρι το παρισινό μυθιστόρημα。 Αντί για παιδιά έχει ψυχικές συγκρούσεις， ο γάμος είναι ένα πρόβλημα καλλιτεχνικής βιοτεχνίας και το ζητούμενο είναι η «αμοιβαία κατανόηση»。 Είναι εντελώς αδιάφορο αν μια Αμερικανίδα δεν βρίσκει επαρκείς λόγους για τα παιδιά της， επειδή δεν θέλει να χάσει καμιά season [εποχή του έτους]， ή μια Παριζιάνα， επειδή φοβάται μήπως την εγκαταλείψει ο εραστής της， ή μια ηρωίδα του Ίψεν， επειδή “ανήκει στον εαυτό της”。 Όλες ανήκουν στον εαυτό τους και όλες είναι στείρες»。 «Η αισιοδοξία είναι δειλία»Αποτέλεσμα είναι φυσικά η ραγδαία μείωση του αριθμού των γεννήσεων， ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των πολιτισμών σ’ αυτό το τελευταίο στάδιο παρακμής。 Ο κοσμοπολίτης δεν ενδιαφέρεται πια να αναπαραχθεί ως είδος: πρόκειται για μια «μεταφυσική στροφή προς το θάνατο»。 Μέσα στην απρόσωπη κοσμόπολη κάθε αξία πάνω στην οποία θεμελιώθηκε ο πολιτισμός， παύει να θεωρείται αυταπόδεικτη και απαιτεί λογική εξήγηση。 Η θρησκεία περνά από την αμφισβήτηση στην πλήρη αποδόμηση。 Τα ύστερα πνευματικά κινήματα κάθε πολιτισμού， όπως π。χ。 βουδισμός στην Ινδία， ο στωικισμός στην αρχαιότητα και ο σοσιαλισμός στον δυτικό κόσμο， είναι στην ουσία τους άθρησκα και μηδενιστικά。 Αντίστοιχη με την κρίση της θρησκείας είναι και η κρίση της τέχνης。 Εδώ δεν πρόκειται για αμφισβήτηση， αλλά για στειρότητα έμπνευσης。 Η τέχνη χάνει το νόημά της: γίνεται ανόητη， πομπώδης και επιτηδευμένη。 Έχοντας εξαντλήσει την αυθεντικότητά της μεταβάλλεται διαρκώς， προσλαμβάνοντας ξένες προσμίξεις。 Κι αυτό είναι εμφανές σε όλους τους πολιτισμούς που έχουν φτάσει στο έσχατο αυτό στάδιο γήρανσης-παρακμής。 Το αυθεντικό δίνει τη θέση του σε ένα μίγμα επίπλαστων «τεχνοτροπιών»。 «。。。Στη Ρώμη ο συρμός είναι κάποτε ελληνοασιατικός， άλλοτε ελληνοαιγυπτιακός， μια άλλη φορά αρχαϊκός και τέλος -μεταπραξιτελικά-νεοαττικός。 Το ανάγλυφο της 19ης δυναστείας της αιγυπτιακής νεωτερικότητας， το οποίο επικαλύπτει μαζικά και με ανόητα μη οργανικό τρόπο τοιχώματα， αγάλματα， κίονες， μοιάζει σαν παρωδία τέχνης της αρχαίας [αιγυπτιακής] αυτοκρατορίας。 Τέλος ο πτολεμαϊκός ναός του Ώρου στην πολίχνη Εδφού είναι αξεπέραστος όσον αφορά τις αυθαίρετα συσσωρευμένες μορφές。。。 Τελικά σβήνει ακόμη και η δύναμη των ανθρώπων να θέλουν κάτι άλλο。 Ήδη ο μεγάλος Ραμσής ιδιοποιείτο οικοδομήματα των προκατόχων του αναθέτοντας να αντικαταστήσουν τα ονόματά τους στις επιγραφές και τις ανάγλυφες σκηνές με το δικό του。 Είναι η ίδια ομολογία αδυναμίας που ανάγκασε τον Κωνσταντίνο να στολίσει την αψίδα του θριάμβου στη Ρώμη με γλυπτά που αφαιρέθηκαν από άλλα οικοδομήματα»。Στο πολιτικό επίπεδο κυριαρχεί μια οικονομική ολιγαρχία， ενώ ο λαός έχει χάσει την ενεργητικότητά του και έχει μεταβληθεί σε παθητικό πληθυσμό。 Στις σύγχρονες κοινωνίες η ολιγαρχία αυτή επιβάλλει σιγά σιγά τη «δικτατορία του χρήματος» και οδηγεί τον πληθυσμό στην εξαθλίωση:«…Οι ιδιωτικές δυνάμεις της οικονομίας θέλουν δρόμους ανοιχτούς για να κατακτήσουν μεγάλες περιουσίες。 Καμιά νομοθεσία δεν πρέπει να τους στέκεται εμπόδιο。 Θέλουν να κάνουν τους νόμους προς το συμφέρον τους， και γι αυτό τον σκοπό χρησιμοποιούν το εργαλείο που δημιούργησαν οι ίδιες: τη δημοκρατία， το πληρωμένο κόμμα»。Όμως ακόμη και αυτό δεν είναι το τελευταίο στάδιο。 Η δημοκρατία δίνει βαθμιαία τη θέση της στον «καισαρισμό»， μετατρέπεται δηλαδή σε ένα αυταρχικό καθεστώς υπό μορφή «αυτοκρατορίας»， όπως ήταν η ρωμαϊκή γύρω στο 200 μΧ και η Αίγυπτος της 19ης Δυναστείας。 Μετά από αυτό το τελευταίο στάδιο， ακολουθεί η οριστική κατάρρευση και το τέλος του πολιτισμού。 Αυτό το «τέλος» δεν θα πρέπει να συγχέεται με το χάος και μαζικές καταστροφές， αλλά με την πλήρη αποξένωση του λαού από τις αξίες του πολιτισμού στον οποίο κάποτε μετείχε。 Στον ίδιο τόπο όπου κάποτε ένας ενεργητικός λαός μεγαλουργούσε， τώρα ένας άμορφος πληθυσμός χωρίς ταυτότητα περιορίζεται να επιβιώνει παθητικά， αποξενωμένος από τα αρχικά χαρακτηριστικά του: «…Έτσι κλείνει το θέαμα ενός υψηλού πολιτισμού， όλος αυτός ο θαυμαστός κόσμος των θεοτήτων， των τεχνών， των ιδεών， των μαχών， των πόλεων， πάλι με τα πρωτογενή γεγονότα του αιώνιου αίματος， το οποίο είναι ένα και το αυτό με τις αιώνια περιστρεφόμενες πλημμυρίδες。 Η φωτεινή， πολύμορφη εγρήγορση βυθίζεται πάλι στη σιωπηλή υπηρεσία της ύπαρξης， όπως διδάσκει η αυτοκρατορική εποχή της Κίνας και της Ρώμης: ο χρόνος υπερνικά το χώρο και ο χρόνος στη αδυσώπητη πορεία του είναι αυτός που εντάσσει το φευγαλέο γεγονός του πολιτισμού πάνω σε αυτόν τον πλανήτη στο τυχαίο γεγονός που λέγεται άνθρωπος， μια μορφή στην οποία το τυχαίο γεγονός που λέγεται ζωή ρέει επί ένα διάστημα， ενώ στον φωτεινό κόσμο των ματιών μας ανοίγουν στο βάθος οι ρευστοί ορίζοντες της ιστορίας της γης και της ιστορίας των άστρων»。Ο Δυτικός Πολιτισμός βρίσκεται σύμφωνα με τον Σπένγκλερ στο έσχατο στάδιο της παρακμής του。 Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να αλλάξουμε την κατάσταση。 Ας την κοιτάξουμε κατάματα λοιπόν και ας μην εθελοτυφλούμε γιατί «η αισιοδοξία είναι δειλία» Διαψεύσεις και ΕπιβεβαιώσειςΗ Σπενγκλερική ερμηνεία της ιστορίας δεν είναι ασφαλώς μοναδική。 Προηγήθηκαν πολλές και ακολούθησαν άλλες， με πιο γνωστή απ’ όλες την μαρξιστική。 Το πρόβλημα με τις ιστορικές μεθόδους αυτού του είδους είναι ότι αδυνατούν να ερμηνεύσουν τα πάντα。 Περιέχουν αναπόφευκτα αντιφάσεις και ορισμένες φορές αυθαιρετούν εις βάρος της ιστορικής πραγματικότητας。 Ο Σπένγκλερ είχε πλήρη συναίσθηση της δυσκολίας του εγχειρήματός του。 Το να συμπιέσεις όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς σε ένα βιβλίο είναι στην ουσία αδύνατο ακόμη και αν είσαι ο Σπένγκλερ。 Δεν ήταν φυσικά αυτή η πρόθεσή του。 Δεν έγραψε μια Ιστορία των Πολιτισμών， αλλά προσέφερε μια νέα ματιά στην ανάγνωσή της· δεν δίστασε μάλιστα να το παραδεχτεί από την αρχή。 Δήλωσε χαρακτηριστικά ότι: «πρόκειται για μια πρώτη απόπειρα， με όλα τα λάθη που μπορεί να συνεπάγεται， για μια ημιτελή προσπάθεια που ασφαλώς δεν είναι απαλλαγμένη από εσωτερικές αντιφάσεις»， καθώς «…δεν έχουμε περιθώρια να φωτίσουμε χωρίς αντιφάσεις τα βαθύτερα θεμέλια της ύπαρξης»。 Ο Σπένγκλερ δεν ήταν ιστορικός。 Και αυτό δεν του το συχώρησαν οι επαγγελματίες ιστορικοί οι οποίοι επιδόθηκαν με σχολαστικότητα στην επισήμανση όλων των σφαλμάτων και των αντιφάσεων της θεωρίας του。 Μπορούμε όμως να τον απορρίψουμε εξ ολοκλήρου ελαφρά τη καρδία; Μπορούμε να αγνοήσουμε τα συμπεράσματά του; Δύσκολο να απαντήσει κανείς。 Ο Σπένγκλερ βέβαια δεν θα επιχειρούσε να μας πείσει με επιχειρήματα: «Κοιτάξτε γύρω σας»， θα έλεγε， «βλέπετε λοιπόν πόσο δίκιο έχω;»。 Και θα προσέθετε πικρόχολα πως δεν έχει πλέον καμιά σημασία το τι πιστεύουμε。 Επειδή «Η μοίρα οδηγεί αυτόν που την αποδέχεται και σέρνει αυτόν που αρνείται να την αποδεχτεί！» 。。。more
Tim Parise
，
This review covers both this volume and its sequel， The Decline of the West， Vol 2: Perspectives of World History。 It retains Spengler's capitalization where possible。These thousand pages of involved prose start off promisingly enough with Spengler's denunciation of historians who treat western Europe in the last few hundred years as a pattern for all of human history。 He then proceeds to evolve his theory of the distinction between "Culture" and "Civilization。" The former he defines as a living This review covers both this volume and its sequel， The Decline of the West， Vol 2: Perspectives of World History。 It retains Spengler's capitalization where possible。These thousand pages of involved prose start off promisingly enough with Spengler's denunciation of historians who treat western Europe in the last few hundred years as a pattern for all of human history。 He then proceeds to evolve his theory of the distinction between "Culture" and "Civilization。" The former he defines as a living organism， a Being with a soul that has a fixed lifespan and passes through certain stages （recapitulated by the individual man in his own life-cycle）， which is literally tied to the soil from which it springs。 "Civilization" Spengler defines as the range of forms left over by the Culture after its soul has died。 In this system， individuals have no free will， but are driven along the paths of Destiny by Cosmic forces， including planetary geography and the positions of the planets （Spengler manages to identify the concept of freedom with the need to obey historical forces）。 These will-less individuals are led during the period of the High Culture by the aristocracy， who are the representative type of the Culture， the means by which the Culture creates art and makes History， and after the death of the Culture by Caesars and castes。 Art， music， literature， and architecture， by the way， can only be created during the lifetime of a Culture， and particularly during the maturity of a High Culture， which lasts for about three hundred years。 Anything created by men of a Civilization is mere imitation devoid of meaning。According to Spengler's reckoning， only eight High Cultures have existed in the history of the planet: Babylonian， Egyptian， Chinese， Indian， Mexican， Classical （Greek/Roman）， Arabian， and Western。 He then proceeds to sort these into three imprecise groups according to the type of soul they possess: the Apollinian， Magian， and Faustian。 Apollinian Cultures he considers to be those concerned only with the immediate present and physical bodies。 He places the Classical and Indian Cultures in this category。 Magian Cultures Spengler describes as oriented towards monotheism and seeing themselves as a brotherhood working out a divine plan。 Arabian Culture， in which he includes all the various evolutions of Talmudic Judaism， Christianity， Zoroastrianism， and Islam， is his sole example of a Magian soul。 Faustian Cultures， on the other hand， see the world in terms of limitless space and forces rather than objects。 While his chief example of the Faustian soul is the Western Culture， he also considers the Egyptian and Chinese Cultures to have had similar souls。 Spengler is not clear on what sort of souls the Mexican and Babylonian Cultures possessed。 By his reckoning there has been no Chinese Culture since 441 BC and no Western Culture since 1793 （or 1815）。 Arabian Culture perished by AD 732 and Classical Culture by 350 BC， well before the rise of the Roman power that is usually associated with the term "Classical。"Apart from Spengler's broad habits of drawing conclusions from very fragmentary data， relying mainly on the art of a Culture to define its characteristics， and offering the reader parallels and metaphors instead of evidence， his book is riddled with inconsistencies。 He sneers at Nietzsche for drawing his theories chiefly from Roman and Greek history and myth， yet about three-quarters of his own work is focused on demonstrating， contrary to popular belief， that modern Western culture has nothing in common with ancient Greek or Roman culture save for a few borrowed forms。 He sneers at Darwin for thinking of the natural world in terms of an English factory， yet his own theory is a theory of evolution involving intangibles in place of tangibles， and his use of "assume/presume/suppose" is every bit as free as Darwin's。 He opens with a criticism of using a limited pool of references， yet confines his own references to the arts in general and chiefly to Shakespeare， Shaw， Nietzsche， Ibsen， and Goethe in particular。 In one passage alone， Spengler misdates Burchard of Worms by a century and entirely misrepresents the contents of the papal decretal "Vox in Rama"， two subjects well within the scope of his own training。 If he could not be bothered to check his facts regarding his own Culture， why should we take on trust what he assures us that ancient Mexicans and Egyptians and Babylonians and Chinese "must have" felt？ While his empirical estimates of the timescale along which cultures evolve may have some usefulness should they be confirmed with more （less piecemeal） data， his explanation of how and why cultures evolve in this fashion is totally inadequate。 But Spengler is prepared for this and all other criticisms。 In his understanding of the world， criticism can only belong to the period of a Civilization， not a Culture， and can thus contain nothing of value。The Decline of the West is not a work of history， philosophy， or sociology。 The first volume is a work of art criticism， and the second volume is an apologia for the aristocracy in which an exposition of the "great man" theory of history takes second place。 Both are underpinned by the essential idea that only the Cosmic Being of the Culture has a soul and agency， and that men are functions of the Culture， not culture the sum of human activities。 Spengler's writing is every bit as mystical as that of his contemporaries Aleister Crowley or Madame Blavatsky and every bit as useful。 It succeeds best--and still fails--as a demonstration of his assertions that there is no such thing as objective truth and that each man creates his own truth。 This fantasy of determinism is evidently the best Spengler could do for truth in the aftermath of the Great War。 。。。more
Akram
，
تدهور الحضارة الغربية يعتبر واحد من أهم الكتب و أشهرها في الربع الأول من القرن العشرين، يرى شبنغلر فيه تدهور الحضارة الغربية بعد أن أكملت مراحل تطورها ووصولها إلى ذروة ابداعاتها الفنية و العلمية و الفلسفية يرى وصولها إلى مرحلتها الأخير ضمن النطاق التركيبي العضوي لتطورها، حيث يرى تدهورها و انحدارها بعد أن اكملت تحقيق ما هو كامن و عبرت عنه。 وظف شبنغلر في كتابه منهج ثوري و جديد في دراسة الحضارات حيث رفض المنهج التاريخي المعتاد الذي يدرس التاريخ على شكل ثلاث حقب （قديمة و وسيطة و حديثة） و أستبدله بنم تدهور الحضارة الغربية يعتبر واحد من أهم الكتب و أشهرها في الربع الأول من القرن العشرين، يرى شبنغلر فيه تدهور الحضارة الغربية بعد أن أكملت مراحل تطورها ووصولها إلى ذروة ابداعاتها الفنية و العلمية و الفلسفية يرى وصولها إلى مرحلتها الأخير ضمن النطاق التركيبي العضوي لتطورها، حيث يرى تدهورها و انحدارها بعد أن اكملت تحقيق ما هو كامن و عبرت عنه。 وظف شبنغلر في كتابه منهج ثوري و جديد في دراسة الحضارات حيث رفض المنهج التاريخي المعتاد الذي يدرس التاريخ على شكل ثلاث حقب （قديمة و وسيطة و حديثة） و أستبدله بنمهجه الخاص الذي سماه المنهج الكوبرنيكي والذي يصور فيه كل حضارة تمر بدورة خاصة بها تعبر عن شعورها الباطني الخاص حيث ينتج عن ذلك المناهج الفلسفية و العلوم المختلفة و الأعمال الفنية تكون مختلفة عن كل حضارة لأن هذه الأشياء تعبر عن شعور باطني محدد مسبقاً ميتافيزيقيا خاص بكل حضارة。 و دورة كل حضارة تتكون من مراحل أربعة و هي:1- الربيع : حيث بداية نشوء و تكون "الشعور" البدائي لكل حضارة، يتم التعبير عنه بشكل ديني أو بشكل قصصي كما في الالياذة و الأوديسة لهوميروس في الحضارة الكلاسيكية （اليونانية و الرومانية） تمتد هذه المرحلة لكل حضارة تقريباً 300 سنة。 2- الصيف: حيث يتطور هذا الشعور ليعبر عن نفسه على شكل مناهج رياضياتية و فلسفية بدل لاهوتية و يتطور في هذه المرحلة الأسلوب الفني في كل حضارة ليعبر عن شعورها الفريد بدل الشعور الفني "الزائف" الذي كان في بداياتها، لينفجر على شكل أعمال مثل الأهرامات و المساجد و الكنائس القوطية و النحت الاغريقي。 3- الخريف: وهي مرحلة ذروة اكتمال الشعور الباطني حيث تكتمل المناهج الفلسفية و العلمية و الفنية و تصل إلى ذروتها، وفي هذه المرحلة يبدء نشوء الوعي "العقلاني" و الإيمان بالعقل القادر على كل شيء و تتطور في هذه المرحلة المناهج العقلانية الفلسفية او الدينية، و يصل في هذه المرحلة ذروة التفكير الرياضي إلى قمته و كذلك المناهج الفلسفية الشاملة الكاملة التي تختم ذروة اكتمال الشعور الباطني لأي حضارة。4- الشتاء: و يسمي شبنغلر هذه المرحلة "بفجر المدينة الكبرى" حيث تتدهور الحضارة بشتى نواحيها في هذه المرحلة الاخير من تطورها، لتستهلك جميع الإمكانيات التي تم التعبير عنها في المراحل السابقة، و تنمو في هذه المرحلة نظرة مادية إلى العالم و تصعد مذاهب النفعية و الرفاه لتطغي و تسيطر، و كذلك تصعد المثل العليا الأخلاقية الاجتماعية و التي تنظر إلى الحياة بنظرة شكوكية ارتيابية تعتبر الحياة مشكلة، و ينحل فيها التفكير التجريدي الفلسفي إلى فلسفة القاعات كما يسميها شبنغلر。أخيراً سمى شبنغلر الحضارة الغربية بالحضارة "الفاوستية" نسبة الى رواية فاوست لغوته، لأن النفس الباطنية للحضارة الغربية تسعى دوما نحو الفضاء اللامحدود او اللانهائي في مختلف ابداعاتها الفنية او العلمية، و سمى الاقوام الفارسية و اليهودية و المسيحية و الإسلامية "بالنفس المجوسية" لأنها تتصور العالم بشكل كهف او على شكل مسجد ذو قبة ينزل منها النور الإلهي، للحضارة الكلاسيكية （اليونانية و الرومانية） لقبها الخاص هو "الجسد المثالي" التي عبرت عنه هذه الحضارة بالنحت。 。。。more
Aaron Bojarzin
，
Honestly changed my life， the way I look at history， life， everything。 Spengler is a genius。 Amazing fucking book。
Dale
，
Referred to but rarely read。 This work of philosophy of history was conceived in 1914 but appeared in 1918 just at the turning point of the great war。 In retrospect "the impulse to create it arose from a view of our civilization not as the late war left it， but as the coming war would find it。" I wish I was smarter so that I could better read it。 Referred to but rarely read。 This work of philosophy of history was conceived in 1914 but appeared in 1918 just at the turning point of the great war。 In retrospect "the impulse to create it arose from a view of our civilization not as the late war left it， but as the coming war would find it。" I wish I was smarter so that I could better read it。 。。。more
Victor
，
Si tuviese que definir este libro lo haría con el siguiente esquema tan clásico: "hombres fuertes crean tiempos buenos， buenos tiempos crean hombres débiles， hombres débiles crean malos tiempos， malos tiempos crean hombres fuertes"。 Básicamente， la morfología histórica de Spengler se resume en eso y realmente aporta puntos de vistas interesantes sobre la evaluación histórica de la cultura occidental así como del resto de culturas existentes en el mundo。 Al final del pasillo solo hay decadencia。L Si tuviese que definir este libro lo haría con el siguiente esquema tan clásico: "hombres fuertes crean tiempos buenos， buenos tiempos crean hombres débiles， hombres débiles crean malos tiempos， malos tiempos crean hombres fuertes"。 Básicamente， la morfología histórica de Spengler se resume en eso y realmente aporta puntos de vistas interesantes sobre la evaluación histórica de la cultura occidental así como del resto de culturas existentes en el mundo。 Al final del pasillo solo hay decadencia。La baja puntuación se debe a la dificultad del libro a la hora de ser leído totalmente innecesaria para un tema a mi juicio no tan complicado de leer。 La dialéctica hegeliana de Spengler y su continua obsesión por Goethe que roza el dogmatismo te hacen querer abandonar la lectura varias veces， así como el análisis erróneo de diversos hechos históricos que no son necesarios para explicar la decadencia de las civilizaciones per se。 Una obra que en su síntesis ocuparía 200 páginas se convierte en una obra de 700 páginas que no deja de repetirse y caer en el fallo。 Y no， no tengo nada en contra de las lecturas grandes （de hecho soy un apasionado de estas） pero en este caso invoco el mantra de "a buen entendedor， pocas palabras bastan"。 Definido en pocas palabras tendré a esta obra como "El Capital" de los conservadores。 。。。more
Andre
，
Niet altijd makkelijk te volgen。 Had best moeite om bepaalde theorieën te doorgronden。 Toch biedt het veel interessante gezichtspunten en voer om na te denken。 Wel een aanrader om je geest wat te scherpen。 Ik ben benieuwd naar deel 2。 Maar gauw in gaan beginnen。
Bas
，
Genius
Moises Pittounikos
，
Amazing how people misrepresent this book！ By the West Spengler means a sort of psychology （but much bigger and deeper than mere academic psychology）。 Today we are in a digital mind-space， I think we all agree on this。 This today is the digital age。。 Back when Oswald Spengler wrote this， the Faustian mind-space was in a twilight end。 A thousand years or so before the Faustian， the magian mind-space was giving way to the young Faustian。 So in these different periods people were different。。。 So di Amazing how people misrepresent this book！ By the West Spengler means a sort of psychology （but much bigger and deeper than mere academic psychology）。 Today we are in a digital mind-space， I think we all agree on this。 This today is the digital age。。 Back when Oswald Spengler wrote this， the Faustian mind-space was in a twilight end。 A thousand years or so before the Faustian， the magian mind-space was giving way to the young Faustian。 So in these different periods people were different。。。 So different people's throughout history had different psyches？ Is there proof？ So this is what Decline is all about。 Is it worth reading today？ Well there is predictive power in this book。 Spengler writes that at the end of an epoch economics overtakes， say， art and beauty as the main meaning of life。。 This feels like the world we live in today。 Spengler also writes other things which when read today feels like the guy was on to something。 In the film Idiocracy， the beginning had a highly intelligent couple weighing the pro's and con's of having a baby。。 Then the film shows them aged and barren。 Amazingly Spengler describes this very scene！ Like Alfred Korzybski's Science and Sanity， the Decline of the West was read by brainy Jews and well as Germans。 。。。more
Jacob van Berkel
，
Semi-intelligible ramblings of a math teacher having a nervous breakdown。 Not using a 'logic of cause and effect'， but an 'organic logic' （apparently inspired by Goethe's morphology of plants） to study history， Spengler sees cultures/civilizations* having a natural development and lifespan。 There's a period of growth （e。g。 the Greek 'phase' in the Classical World）， and a period of maturity and decline （the Roman 'phase'）。 This book， in short， argues that the 'West' is now just reaching its 'Roma Semi-intelligible ramblings of a math teacher having a nervous breakdown。 Not using a 'logic of cause and effect'， but an 'organic logic' （apparently inspired by Goethe's morphology of plants） to study history， Spengler sees cultures/civilizations* having a natural development and lifespan。 There's a period of growth （e。g。 the Greek 'phase' in the Classical World）， and a period of maturity and decline （the Roman 'phase'）。 This book， in short， argues that the 'West' is now just reaching its 'Roman' phase。 Napoleon was for the West what Alexander was for the Classical World， and the time of Western Caesars （who will be of a Cecil Rhodes type， according to Spengler， i。e。 imperialistic and materialistic） is upon us。 During and after which we shall see an inevitable decline。 And because it is inevitable， we should not resist it， but accept or even love it （à la Nietzsche's amor fati）。†One thing I found surprising reading the introduction is that Spengler - who is often associated with， or even blamed for， the rise of German fascism - is such an outspoken cultural relativist。 And it's quite central to his thinking too: from this follows his （more well-known） idea that history is not linear， i。e。 history does not follow a progressive line up to modernity， to 'the West'。 No， each culture/civilization is its own 'organism'， so to say， and none are higher or better than each other。 Spengler is pretty explicit in is rejection of absolutes & universals。Though I can definitely see where the Blut und Boden stuff would fit in。 （I understand the term is coined in this book， but I haven't come across it; I only read the first 141 pages， you see。） In fact it follows from the same rejection of absolute & universal values from which his cultural relativism springs。 It's also related to the whole 'culture as organism' thing。 Like a plant， a culture - and all expressions thereof， like values， tastes， art， politics， &c。 - has its roots in a specific and definite time and place。 Anyway， these are my impressions after only reading the （pretty interesting） introduction and the first chapter （which was so absurd & terrible it made me quit the book immediately）。 For a similar but shorter and more developed and readable （though I think still seriously flawed） take on 'the evolution of civilizations' I would recommend The Evolution of Civilizations by Carroll Quigley。 ____* I phrase it like this because， in Spengler's terms， 'culture' & 'civilization' aren't the same thing， but two distinct phases of the same thing。 E。g。 the 'Greek phase' is the 'culture phase' of the Classical World and the 'Roman phase' is the phase of civilization。 † Which， by the way， is the reason why Spengler denies being a 'pessimist' and objects to being called one。 He says this in his foreword of the definitive edition， so after having read the reviews for the first edition。 。。。more
Richard Corral
，
One of the most difficult history books I have ever read。 Not like anything people write today。 Spengler lays out a complex theory of historical evolution。 It took me a while for me to see all the pieces of his theory come together。 His idea of seeing cultures like an organism with parts and phases is compelling。 This has to be some kinda of proto-Postmodernism。 Now on to Volume 2
John Conquest
，
Was interested in his civilization theories and did not realize until too late that he saves most of that for volume 2！
E。A。M。 Van
，
Tussen 1918 en 1922 verscheen Der Untergang der Abendlandes。 Umrisse einer Morphologie der Weltgeschichte in twee delen。 Oswald Spengler schreef het boek tegen de achtergrond van het doorgeslagen 19de-eeuwse vooruitgangsoptimisme。 Bijna honderd jaar na dato is de eerste Nederlandse vertaling verschenen: De ondergang van het Avondland， door Mark Wildschut。 Wat zegt deze uitgave en de hype waarmee de publicatie vergezeld gaat eigenlijk over onze eigen tijd？De Duitse nederlaag in de Eerste Wereldoo Tussen 1918 en 1922 verscheen Der Untergang der Abendlandes。 Umrisse einer Morphologie der Weltgeschichte in twee delen。 Oswald Spengler schreef het boek tegen de achtergrond van het doorgeslagen 19de-eeuwse vooruitgangsoptimisme。 Bijna honderd jaar na dato is de eerste Nederlandse vertaling verschenen: De ondergang van het Avondland， door Mark Wildschut。 Wat zegt deze uitgave en de hype waarmee de publicatie vergezeld gaat eigenlijk over onze eigen tijd？De Duitse nederlaag in de Eerste Wereldoorlog droeg in grote mate bij tot het succes van Spenglers magnum opus。 De aantrekkingskracht van Der Untergang der Abendlandes was gelegen in de verklaring die het bood voor het verlies van Duitsland。 Spengler zag de nederlaag als een logisch gevolg van de ondergang van de gehele westerse cultuur。 De oorlog was een onmiskenbaar symptoom van het naderende einde van de periode vol individualisme， humanisme， intellectuele vrijheid en scepticisme。De nieuwe tijd zou voor de westerse cultuur een inperking van de individuele vrijheden， een opleving van geloof en een toenemend gebruik van geweld in de politiek brengen。 De grote troost voor de na-oorlogse Duitsers was dat de geallieerde overwinnaars hetzelfde treurige， maar onvermijdelijke lot te wachten stond。 Duitsland was， zoals in alle dingen， wat voorlijker dan de andere landen。Acht culturen， vier seizoenen， elk duizend jaarDeze verklaring baseerde Spengler op het inzicht dat er in de geschiedenis sprake geweest was van een achttal culturen （Egyptisch， Chinees， Babylonisch， Indisch， Apollonisch （Grieks-Romeins）， Magisch （vroeg-Christelijke en Arabisch）， Faustisch （westers） en Mexicaans）， die allen een organische cyclus – voorjaar， zomer， najaar en winter – doorlopen hadden。 In tijd stond voor deze ontwikkeling een periode van ongeveer duizend jaar。 Elke cultuur moest volgens Spengler als een op zichzelf staand geheel gezien worden， en kon slechts volgens de eigen mentaliteit beschouwd en gekend worden。Voortbouwend op ideeën van de Duitse filosoof J。G。 Herder （1744-1803） ontkende Spengler met zijn cyclische theorie dat er van vooruitgang in de geschiedenis sprake was。 Hiermee sloot hij zich aan bij de Duitse Romantische， anti-positivistische beweging。 Met Der Untergang der Abendlandes bood Spengler zowel een nieuw perspectief op het verleden als een nieuwe periodisering ervan。Centraal in Spenglers geschiedsfilosofie lag de tegenstelling tussen homologie en analogie。 De homologie van historische verschijnselen uitte zich in de gelijktijdigheid van twee historische feitelijke ontwikkelingen die elk in de eigen cultuur in precies dezelfde – relatieve – situatie optraden en dus allebei eenzelfde betekenis binnen de ontwikkeling van een cultuur hebben。 De Barok en de Ionische tijd zijn dus hoewel chronologisch verschillend， homologisch gelijktijdig， evenals Filips II en Alexander gelijktijdig zijn met de Franse revolutie en Napoleon。Met analogie bedoelde Spengler een functionele vergelijking tussen verschillende historische gegevens。 Zo is een analoge vergelijking tussen Napoleon en Caesar gerechtvaardigd omdat ze beide een vergelijkbare machtspolitiek nastreefden。 Maar het grote verschil met het begrip homologie is dat daarbij van een morfologische gelijktijdigheid sprake is; verschillende historische gegevens hebben eenzelfde betekenis binnen de ontwikkeling van hun cultuur。In tegenstelling tot de reguliere geschiedschrijving was Spengler vooral geïnteresseerd in de gelijktijdigheid van historische gebeurtenissen。 Evenals bij de geschiedfilosoof Giambattista Vico （1668-1744）， hielp deze methode Spengler hiaten in feitelijke gegevens op te vullen。 Als op basis van een vaststaande cyclische ontwikkeling in een cultuur een bepaalde fase een ontwikkeling veronderstelde， kon men deze aannemen zonder dat er feitelijk materiaal voorhanden hoefde te zijn。Een opeenvolging van cycliIn de geschiedenis was volgens Spengler een organische logica aanwezig。 Het waren opeenvolgende culturen die zich volgens strak gedetermineerde， biologische cycli manifesteerden。 Elke cultuur was morfologisch vergelijkbaar， maar qua vorm en inhoud principieel verschillend van elke andere。 Tegenover het verlichtingsidee van de universele mensheid plaatste Spengler een unieke en onvergelijkbare， door zijn specifieke cultuur gedetermineerde mens。 Er waren geen inter-culturele uitingen en Spengler getroostte zich dan ook veel moeite aan te tonen dat zelfs het besef van tijd en ruimte – voor Immanuel Kant （1724-1804） waren dit dé universele uitgangspunten voor alle menselijke ervaring – cultuurgebonden waren。Over de relativistische implicaties van dit idee was Spengler duidelijk。 Universele wetenschappelijke of morele waarheden of tijdloze kunst bestonden niet。 Iedere filosofie was de uitdrukking van de eigen cultuur。 Een cultuur stierf wanneer de ziel al haar potenties in de vorm van een volk， taal， religieuze dogma's， kunst， wetenschap en staatkunde had gerealiseerd om dan weer terug te vallen in een vage staat van proto-spiritualiteit。 Een volk bepaalde dus niet haar eigen cultuur， zoals Herder nog dacht， maar een cultuur vormde een volk en daarmee alle andere historische producten。De laatste fase van een cultuur werd gevormd door het overrijpe stadium van de civilisatie。 In intellectueel opzicht overheerste in deze fase een empirische filosofie boven metafysische speculatie， kunst en literatuur waren volkomen eclectisch。 De economie werd beheerst door geldkapitaal en de politiek door imperialisme。 De kern van een civilisatie werd gevormd door de wereldstad of megalopolis。 In deze wereldstad was er een nieuw type nomade ontstaan: de parasitaire stadsbewoner， ontworteld， zonder traditie of geschiedenis。De stadsbevolking was geen volk meer in Herders betekenis van het woord， maar een massa zonder toekomst。 In de laatste fase van de civilisatie zou de stedelijke samenleving instorten， wat tot een bevolkingsafname en een trek naar het platteland zou leiden。 Spengler duidde de eigen tijd als een periode van verdord eclecticisme。 De moderne kunst achtte hij decadent， wetenschap en wiskunde uitgeput; een situatie vergelijkbaar met het tijdperk van het Hellenisme in de klassieke tijd。 Het Napoleontische imperialisme was vergelijkbaar met dat van Alexander en de Wereldoorlog was homoloog aan de Punische oorlogen。Maatschappelijke behoefteSpenglers analyse van het historisch proces leidde tot veel commotie。 Beroepshistorici sabelden Der Untergang neer。 Volgens hen ging Spengler ontoelaatbaar frivool om met de feiten， verzweeg van alles wat hem niet van pas kwam en lapte objectiviteit en waardenvrijheid aan zijn laars。 Haaks daarop stond echter de maatschappelijke receptie van Der Untergang。 Blijkbaar voorzag Spenglers pessimistische duiding van het chaotische heden als onderdeel van een historisch noodzakelijk en onvermijdelijk proces dat met een fatalistisch Amor Fati ondergaan diende te worden， in een grote behoefte in de samenleving。 Sterker， Spenglers historische speculaties kregen in het Interbellum wereldwijd vele navolgers。 Meta-historische analyses als die van A。J。 Toynbee， J。 Ortega Y Gasset， P。A。 Sorokin， J。 Huizinga en vele anderen worstelden eveneens met het probleem van de normatieve duiding van de geschiedenis en de wetenschappelijke bestudering ervan。De vertaalde uitgave van De Ondergang van het Avondland moet dan ook in dit licht gezien worden。 Met wetenschappelijke geschiedschrijving heeft Spenglers verhaal niet veel te maken。 Dat is honderd jaar geleden al overtuigend vastgesteld。 Over de literaire kwaliteit van het boek kunnen de meningen verschillen。 Maar overeind blijft de maatschappelijke behoefte aan duiding van het historisch proces wanneer de eigen tijd als chaotisch of verward wordt gezien。 De ordening die Spengler verschaft， mag dan wetenschappelijk ongefundeerd en esthetisch betwistbaar （niet tegenstaande de uitstekende vertaling） zijn， als metafoor kan het voor de zwalkende mens als een， weliswaar loden， reddingsvest fungeren。 。。。more
Raúl
，
No es lo que esperaba。 No leeré el segundo tomo。
Aveugle Vogel
，
"drear gnawing tones" "drear gnawing tones" 。。。more
Yair Zumaeta Acero
，
En un tiempo lejano， alguien escribió con cierto dejo de altivez y medida soberbia， que al hombre le bastaba con examinar aquellos libros que hubiesen sido escritos un siglo antes de ser leídos。 Bajo dicha premisa me embarqué en la ciclópea tarea de leer uno de libros más importantes del siglo XX， enmarcado bajo el pretexto del cumpleaños número cien desde la publicación en 1918 del primer volumen de “La Decadencia de Occidente” del alemán Oswald Spengler。Pero más hercúleo que llevar sobre los h En un tiempo lejano， alguien escribió con cierto dejo de altivez y medida soberbia， que al hombre le bastaba con examinar aquellos libros que hubiesen sido escritos un siglo antes de ser leídos。 Bajo dicha premisa me embarqué en la ciclópea tarea de leer uno de libros más importantes del siglo XX， enmarcado bajo el pretexto del cumpleaños número cien desde la publicación en 1918 del primer volumen de “La Decadencia de Occidente” del alemán Oswald Spengler。Pero más hercúleo que llevar sobre los hombros la tarea de emprender una lectura juiciosa de tan magna obra， resulta la labor de pretender hacer una reseña que le guarde justicia。 “La decadencia de Occidente” no es un libro de historia o de filosofía en el sentido tradicional。 No es el simple relato lineal de acontecimientos， fechas， personajes， batallas y sucesos decisivos。 Es por el contrario， un universo lleno de información， un baúl contentivo de historia， matemática， física， arquitectura， pintura， química， botánica， filosofía e ideas políticas， que lo convierten en un documento único y casi imposible de abarcar en su totalidad en una primera lectura。 Acercarse a este libro en busca de análisis históricos o geopolíticos de principios del siglo XX o pretender transpolar su contenido a la realidad actual， supone de entrada， equivocar el rumbo。Spengler no intenta explicar la historia de acuerdo con sus convicciones políticas o religiosas （como por ejemplo hizo Marx）， sino más bien， utilizar la historia， los conceptos matemáticos， los estilos arquitectónicos， las corrientes artísticas y los hitos religiosos y filosóficos， para ingresar en el río histórico y prever su curso y desembocadura。 A través del concepto de “cultura” como un organismo viviente y de su estudio morfológico， se plantea la hipótesis que toda civilización atraviesa por estados naturales de nacimiento， desarrollo， cenit y decadencia。 A través de analogías y semejanzas en hitos históricos， artísticos， arquitectónicos y literarios – dejando siempre claro que todos los grandes imperios han caído-， el autor nos plantea que no importa quienes sean los protagonistas –griegos clásicos， emperadores romanos， califas， gobernantes chinos， líderes espirituales indios- el guión seguirá siendo el mismo， regido por el sino morfológico de la decadencia de las civilizaciones。 La experiencia histórica puede permitirle al hombre comprender su pasado y prever el futuro， pero nunca alterar su desenlace。Pueden criticarse las hipótesis de Spengler y revaluarlas bajo la óptica de estudios historiográficos modernos de la segunda mitad del siglo XX。 Puede el lector no estar de acuerdo con ninguna de las premisas que plantea el autor。 Pero es innegable que tal como ocurre con la “Historia de la Decadencia y Caída del Imperio Romano” de Edward Gibbon （curiosamente， ambos libros sobre declives y ocasos históricos）， la narrativa， la prosa elegante， la información y toda la sapiencia y erudición contenida en sus páginas （En un mismo capítulo el lector puede encontrarse con alusiones a Heródoto， Sócrates， saltando a Copérnico， Kant， Newton， Wagner y Goethe， pasando por las columnas dóricas y jónicas， Rembrandt y Monet， rematando con Nietzsche y Bernard Shaw）; son dignas de los más sabios prohombres de nuestra historia。 Tanto así que una figura del ilustrado talante de Borges se refirió de la siguiente manera a esta obra: 。“Spengler， en su libro [La decadencia de Occidente， Viena， 1918]， se propuso demostrar que la historia podía ser algo más que una mera y chismosa enumeración de hechos particulares。 Quiso determinar sus leyes， echar las bases de una morfología de las culturas。 Sus varoniles páginas， redactadas en el tiempo que va de 1912 a 1917， no se contaminaron nunca del odio peculiar de esos años。 Su concepto biológico de la historia se podrá discutir; no su espléndido estilo”"La antigüedad murió sin saber que moría， creyendo en una realidad eterna。 Vivió sus últimos días con una felicidad sin reservas， gustado cada hora como un don de los dioses。 Nosotros， empero， conocemos nuestra historia。 Una última crisis espiritual nos aguarda， una crisis que conmoverá al mundo europeo y americano。 La tiranía del intelecto， que nosotros no sentimos porque representamos la cumbre del ejercicio intelectual， constituye en cada cultura una época entre la virilidad y la senectud" 。。。more
Said Abuzeineh
，
الجزء الأول من كتاب شبنغلر الضخم الذي عكف عليه متخليا عن العمل الأكاديمي لينجزه، وقد كان لاقى عمله هذا رواجا كبيرا في ألمانيا بد معاهدة فرساي المذلةه وقد مثل للألمان تفسيرا منطقيا لسقوطهم باعتباره عرضالمرض أكبر أصاب الأمة الأوروبية。 وتكمن أهمية هذا الكتاب في كونه ينطوي على نظرية هي من بواكير النظريات التي عارضت النموذج الخطي للتاريخ، فدرست التاريخ باعتباره دورات متتابعة لحضارات مختلفة، وهو بهذا يعارض نموذج كانط وهيجل للتاريخ باعتباره مسارا خطيا شاملا نحو غاية واحدة للبشرية。 （يراجع سلسلة مقالاتنا الجزء الأول من كتاب شبنغلر الضخم الذي عكف عليه متخليا عن العمل الأكاديمي لينجزه، وقد كان لاقى عمله هذا رواجا كبيرا في ألمانيا بد معاهدة فرساي المذلةه وقد مثل للألمان تفسيرا منطقيا لسقوطهم باعتباره عرضالمرض أكبر أصاب الأمة الأوروبية。 وتكمن أهمية هذا الكتاب في كونه ينطوي على نظرية هي من بواكير النظريات التي عارضت النموذج الخطي للتاريخ، فدرست التاريخ باعتباره دورات متتابعة لحضارات مختلفة، وهو بهذا يعارض نموذج كانط وهيجل للتاريخ باعتباره مسارا خطيا شاملا نحو غاية واحدة للبشرية。 （يراجع سلسلة مقالاتنا في صراع النبوءات في مدونات الجزيرة لمزيد إيضاح لهذين النموذجين）。ويعتمد شبنجلر في نظريته هذه نموذج غوته في وصف تشكل النباتات ونموها، فكل حضارة تحوي في داخلها روحا وجوهرا خاصا يتشكل مع الزمان وتظهر معالمه وخطوطه في جميع مراحل الحضارة وحتى موتها، وهو على هذا يبحث جوهر الحضارة الغربية ويلخصه بسمات معينة تظهر بادية في جميع مناحيها من رياضيات وعلوم وفن وفلسفة وسياسة وأخلاق。 وهذا الكتاب يحتاج من قارئه علما واسعا بالفنون والعلوم والفلسفات حتى يستقيم له فهم أمثلته وأدلته على وجهها。وفي هذا الجزء أنظار مهمة يمكن منها استخلاص عدم شمولية الحضارة الغربية ولا عالميتها، بل وعدم شمولية كثير من نماذج العلم والرياضيات والفلسفة التي تطرح باعتبارها نماذج علمية موضوعية لا جدال فيها。 وفيه نقد لاذع للاشتراكية والعقلانية الكانطية والمسار الخطي الهيجلي باعتبارها مظاهر شيخوخة الحضارة وتحولها إلى مرحلة الضمور والموت "المدنية" 。。。 ولذا فلا جرم أن أغلب أكاديميي وفلاسفة عصر شبنجلر قد نقدوا عمله هذا وعدّوه عمل رجل هاو متطفل على فلسفة التاريخ ، ولا جرم عارضه كارل بوبر وعدّه عبثا وبلا معنى، فبمقتضى نظرية شبنجلر يكون كارل بوبر مدافعا عن مظاهر الشيخوخة والموت للحضارة لا عن مظاهر التقدم والحيوية لها 。 عمل بارع موسوعي خطير 。。 وهو مهم جدا في تشكيل وعينا كأمة بمحلنا من التاريخ وبدورنا في المستقبل。 。。。more
Yosef the Heretic
，
Though this site is but a bit of lofty archiving with side of mass opioid stupidity， I find it fair to leave some notes hither and thither pertaining to de profundis。 It had been a decade since I picked up Spengler， and in that time I came to state of knowledge sufficient to read Decline， vol。 1， without having to lose myself in notes， theasauri， &c。 Still， where it's great it's great， and I by no means agree wih Popper the Village Idiot; and yet neither have I cared for Goethe or Nietszche in a Though this site is but a bit of lofty archiving with side of mass opioid stupidity， I find it fair to leave some notes hither and thither pertaining to de profundis。 It had been a decade since I picked up Spengler， and in that time I came to state of knowledge sufficient to read Decline， vol。 1， without having to lose myself in notes， theasauri， &c。 Still， where it's great it's great， and I by no means agree wih Popper the Village Idiot; and yet neither have I cared for Goethe or Nietszche in a decade， nor do I consider historical generations like plants。 Thus it is not a matter of dismaying density， for such a thing no longer exists for me， without music， where volume is the norm。 There were innumerable flashes of insight over the past Spenglerian weeks。 I even bought a new pencil sharpener。 There is a mystique in being in over one's head， for there the individual is excited。 Challenge is stimulating， because it alludes to the esoteric reward， which in turn leads one into the next chronologicaliterary synchronicity， which in turn fuels one's craft and art。 Such were， toward the end of the second quarter， not， not the joys。 I tuck the thing away and prepare to take the world by storm， for in a pornographic world chivalry is head。 。。。more
Vatroslav Herceg
，
DemetraZagreb， 1998。Preveo: Nerkez SmailagićPriredio i prijevod redigirao: Dimitrije SavićOvo je knjiga bogova， tekstualna svjetlost， kognitivna oštrica。 Ova knjiga nije za liberale， ni kršćane。 A， nekmoli feministkinje。Ovo je jedna od onih knjiga nakon koje svoj život， odnosno svoje razmišljanje， mogu razdijeliti na razdoblje prije i nakon što pročitah "Propast Zapada"。Nakladnička kuća "Demetra" je uz "Eneagram" predvodnica rubne tekstualnosti， tekstualnosti kognitivne kreme， umne elite。 Živjel DemetraZagreb， 1998。Preveo: Nerkez SmailagićPriredio i prijevod redigirao: Dimitrije SavićOvo je knjiga bogova， tekstualna svjetlost， kognitivna oštrica。 Ova knjiga nije za liberale， ni kršćane。 A， nekmoli feministkinje。Ovo je jedna od onih knjiga nakon koje svoj život， odnosno svoje razmišljanje， mogu razdijeliti na razdoblje prije i nakon što pročitah "Propast Zapada"。Nakladnička kuća "Demetra" je uz "Eneagram" predvodnica rubne tekstualnosti， tekstualnosti kognitivne kreme， umne elite。 Živjela "Demetra"！ Pogledajte sami kakve naslove izbacuje "Demetra": http://www。demetra。hr/biblioteke。php。 Zašto su takve naslove na sveučilištima izbacile knjige plitke i šuplje rodne teorije， feminizma i ostalih oblika lažnog ljevičarenja？ Zašto su ljudi glupi？Jezik prijevoda je kvalitetan， vjeran je teoriji koja se iznosi， navedeno se odmah skuži čitajući bilo koje djelo。 Osnova prijevoda， posebice prijevoda neke teorijske knjige， jest vjerno predočenje teorijskog podteksta。Smiješna je， u prijevodu， jedino morfološka onomastička vjernost u grafiji。 O čemu govorim？ O oblicima imena zapisanih na sljedeće načine: "Pytagora"， "Madonna"， "Egypćanin"， "cella"， "Normanna"， "Hefrena"， "Byzantu"， "Eshyl"， ， "Syriji"， "Nikola Cusanski"， "Polyktetov" itd。 Kužite što navodim。 Imenica "cella" jedina nije onim u ovom nizu， već apelativ， dakle ona je jedina opća imenica među vlastitim， tako da se grafija primjenjuje na sve imenice。Spenglerov stil pisanja je srodan Nietzscheovom， valjda je prisutan određen tekstualni element zeitgaista。 Obiluje novotvorenicama koje su izravno povezane s novim načinom klasifikacije povijesti i novim načinom shvaćanja povijesti。 Sama Spenglerova klasifikacija dosta podsjeća na Nietzscheovu， ono što je za Spenglera faustovska kultura to je Nietzscheu aleksandrijska kultura。Spengler sam često navodi Nietzschea。Uvijek mi dođe da se smijem kada čujem libtarde kako govore o tome kako se događa progres u ljudskom društvu， kako se taj progres ogledava u sve većem broju ljudskih prava， kako nas je 1789。 oslobodila i kako idemo "naprijed"。 Prosvjetiteljstvo i racionalizam su tako naivni da je to na razini suvremenih glasača Demokratske stranke。 Sada znam da bi se sa mnom Spengler također nasmijao。Spengler ima tako jebeno duboku i oštru intuiciju razmatranja povijesti， umjetnosti， kulture i društva。 Takvo što nisam nikada， nikada doživio。Spenglerova dva teorijska oslonca su umjetnost i matematika。 Kroz te dvije prizme predočava filozofiju i povijest same povijesti。Bacam citat da predočim oštrinu i dubinu Spenglerova uma:"Sve fabule antičkih velikih tragedija iscrpljuju se u slučajevima， koji se rugaju smislu svijeta。。。 Još jednom: ono što snalazi Edipa， sasvim izvana i unutrašnje ničim uvjetovanim i izazvano， moglo se dogoditi svakom čovjeku bez iznimke。 To je oblik antičkog mita。 Usporedimo s tim dublju nužnost， uvjetovanu cijelim bivstvovanjem i odnosom toga bivstvovanja prema svemiru， u sudbini Otella， Don Quijotea， Werthera。 To je- kao što smo već rekli- razlika između tragedije situacije i tragedije karaktera。 Ali u povijesti samoj opetuje se ta suprotnost。 Svaka epoha Zapada ima karakter， a svaka epoha antike predstavlja samo situaciju。 Život Goetheov bio je pun sudbonosne logike， a život Cezarov mitske slučajnosti。 "Spengler je Zapad smatrao dijelom faustovske kulture， a antičku Grčku i Rim dijelom apolonske kulture。 S time da je kasna antika već razdoblje magičke kulture。 Spengler je negirao podjelu na Stari， Srednji i Novi vijek te je smatrao da je povijest izrazito eurocentristična。 Ne želim puno o teoriji ove knjige， izrazito je osebujna te iscrpna， pročitajte ovu knjigu！Reći ću ipak još par rečenica o Spenglerovoj teoriji povijesti。 Spengler je shvaćao temporocentrizam。 Temporocentrizam je relativno semantički sličan pojmu zeitgeista， no dok je zeitgeist duh nekog doba， temporocentrizam je shvaćanje o tome da svako vremensko doba neko drugo razdoblje tumači kroz prizmu svoje kulture， srednji vijek je drukačije bio doživljen u baroku， drugačije u klasicizmu， drugačije u romantizmu， drugačije u postmodernizmu。 Spengler kroz cijelu knjigu nijednom ne baca pojam temporocentrizam， no u biti ta riječ najbolje opisuje Spenglerovu teoriju。 Ne postoji univerzalna povijest， ne postoji univerzalna matematika， ne postoji univerzalna fizika， ne postoji univerzalna umjetnost。 Pročitajte i uvidite sami！ Sljepoća i "šupljoća" liberalizma i racionalizma da smo mi svi prije svega ljudi je kriva， lažna i zapravo nehumanistička。 Zapad， Spengler bi rekao faustovska kultura， je uobrazio da je šerijatski zakon moralno loš， Zapad je uobrazio da je parlamentarna demokracija dobra。 Šerijatski zakon je loš samo za ljude faustovske kulture， parlamentarna demokracije je dobra samo za ljude faustovske kulture。 I ljevica i desnica trebaju ostaviti na miru islamski svijet。 Uostalom， Zapad se bliži svome kraju i čini se da če ga islam zamijeniti。 I nacionalističke bukaline i feminističke zgubidanke nemaju djece。 Muslimani imaju velike i zdrave obitelji， muslimani imaju vlastitu civilizaciju koja će iskoristiti prazninu Zapada。 。 Poslušajte budućnost， ima baš kul štih: https://www。youtube。com/watch？v=9JgKf。。。。Skrećem s osvrta knjige。 Spengler nigdje ne spominje šerijatski zakon， niti feminizam。 No， baš radi navednih pojmova je itekako aktualan danas。Bacit ću još jedan citat u vezi ruske kulture， koja je za Spenglera samostalna u odnosu na faustovsku kulturu:"Također i ruska umjetnost još i danas stoji "između stilova"。 Na primitivnu， od Norveške do Mandžurije raširenu drvenu građevinu sa strmim osmokutnim šatorskim krovom utječu preko Dunava bizantijski， preko Kavkaza armensko-perzijski motivi。 Srodstvo po izboru između ruske i magičke duše dovoljno se osjeća， no prasimbol ruskog bića， beskrajna ravnica ne nalazi ni religiozni ni arhitektonski siguran izraz。 Crkveni krov se poput brežuljka jedva uzdiže od krajolika， a na njemu sjede krovni klinovi s -kokošincima-， koji trebaju prikriti i poništiti stremljenje naviše。 Oni se ne uzdižu kao gotički tornjevi i ne pokrivaju kao kupole mošeja， već -sjede- i naglašavaju time horizontalnost građevine， koja hoće biti shvaćena samo izvana。。。 To još nije nikakav stil， ali je obećanje stila， koji će se probuditi tek s pravom ruskom religijom。"Jebačka je i analiza "faustovskosti "/ zapadnjaštva atmosferskog prikaza uz pomoć plave i zelene boje na uljnom slikarstvu:"Zato， dok ih Polygnotova freska striktno izbjegava， jedno -infinitezimalno- plavo i zeleno kao element koji stvara prostor prolazi kroz cijelu povijest perspektivističkog slikarstva uljanim bojama， počev od Venecijanaca do u 19。 stoljeće。 I to kao osnovni ton u potpunosti prevladajućeg ranga koji nosi cijeli smisao bojenja， kao glavni bas， dok su topli žuti i crveni tonovi štedljivi i samo tome prilagođeni。 Ne misli se na zasićeno， radosno blisko zeleno， što ga ponekad za odjeću- a prilično rijetko- upotrebljavaju Raffael i Durer， već je to neodredivo plavo-zeleno u tisuću prijelaza na bijelo， sivo， riđe， nešto duboko glazbeno， u koje je uronjena cijela atmosfera。。。"。Sama "Propast Zapada" iz 1918。 svojom erudicijom i eklektičkim sadržajem dokazuje vlastitu teorijsku podlogu u odnosu na suvremene pseudofilozofske postmodernističke tekstove。 Primjerice， Fukuyamin "Kraj povijesti i posljednji čovjek" je tako plitka i uskogrudna knjiga u usporedbi s "Propašću Zapada"。 Fukuyama je ostao tek sociolog koji vjeruje u racionalistički progres， a Spengler je superiorni eklektik oštre intuicije。Za kraj bacio bih jednu pjesmu koja odražava， po mom sudu， pozitivnu stranu kraja Zapada， ovo naše postmodernističko （u biti helenističko） doba globalizacije: https://www。youtube。com/watch？v=896KD。。。。 Ako smo već kozmopoliti to onda treba iskoristiti。 Uz džamije dolaze i crnkinje。No， trebamo učiniti da uz nove katoličke crkve dolaze i afričke nevjeste。Pozdrav！ 。。。more
Liedzeit
，
Wie kann man dieses Buch nicht lieben？
Billy Roper
，
Weighty， useful as a blunt instrument to bludgeon liberals with， but nonessential since it confuses culture and breed or race， and misunderstands as esotericism what he would have called gemeinschaft。
Scott
，
Masterpiece。 One of the best works the West has ever made or will make。 Unmatched in its scope and vision it's a force to read。 Disorganized in every chapter， information comes at you from all angles but it slowly renders itself comprehensible and remains absolutely convincing。 Spengler has observed truly how the cultures are birthed and take shape and through this observation everything begins to make sense。 All these weird peculiarities cultures share in specific stages are now elucidated。 The Masterpiece。 One of the best works the West has ever made or will make。 Unmatched in its scope and vision it's a force to read。 Disorganized in every chapter， information comes at you from all angles but it slowly renders itself comprehensible and remains absolutely convincing。 Spengler has observed truly how the cultures are birthed and take shape and through this observation everything begins to make sense。 All these weird peculiarities cultures share in specific stages are now elucidated。 The myth of progress becomes objectified and in a sense the future of cultures is predictable。 On top of this Spengler maintains an absurdly high level of skepticism， tearing every notion from cause-and-effect to stasis to 'depth' apart。 Also it reads like an epic poem。Highly recommended。 。。。more
Donald
，
I organized a reading group this summer at St。 John's College in Annapolis to tackle the first volume of Spengler's 'Decline of the West'。 The group is called The Summer of Spengler。 We read and discuss one chapter per week。 I'll try to write chapter reviews as I read。I went into this pretty blind。 Spengler is the sort of author who is mentioned but rarely read。 Pretty much the only thing I knew about him going in was his improbable list of fans （Adorno， Heidegger， Kissinger， the Beat poets， Wit I organized a reading group this summer at St。 John's College in Annapolis to tackle the first volume of Spengler's 'Decline of the West'。 The group is called The Summer of Spengler。 We read and discuss one chapter per week。 I'll try to write chapter reviews as I read。I went into this pretty blind。 Spengler is the sort of author who is mentioned but rarely read。 Pretty much the only thing I knew about him going in was his improbable list of fans （Adorno， Heidegger， Kissinger， the Beat poets， Wittgenstein， random Nazi officials， etc）。Reflections on the chapters:Chapter 1: an introduction to the full work。Thank heavens！ The book is not just interesting， it's incredible！ I haven't felt this excited about a book's introduction since reading Tocqueville。Spengler's project， as I understand it， is to figure out a way to study history and predict the future。 He criticizes eurocentric historical models （like the ancient/medieval/modern split） as "Ptolemaic" history。 He wants to achieve a "Copernican" revolution in history by removing the arbitrary European center。 There is also a lot of Nietzschean stuff about preparing for the civilization of the future。 （Spengler's love of Nietzsche is overshadowed only by his devotion to Goethe。）He also rejects the idea that there is continuity between Greek and Roman antiquity and the West。 He goes so far as to say that no two Cultures have been further apart than the West （Faustian） and Greece/Roman （Apollinian）。 Two of the biggest differences are 1） the Apollinian culture was not historical （some of his evidence for this is very funny） AND 2） the deep differences between the mathematic of each culture。A lot more to say， but it's a great introduction that challenged a lot of my naive ideas about history I picked up as a classicist and a fellow traveler to the Mickey Strauss Club。 For Spengler， classical Greece and Rome are far more foreign and alien than classical India or Egypt。Chapter 2: the Meaning of Numbers！The second chapter jumps right into the differences between Faustian and Apollinian mathematics。 Spengler rejects the possibility of 'universal mathematics': each conception of number is an expression of the Culture in which it arises。Because， see， Spengler is a historicist and a relativist and all those bad words that someone is not supposed to be。His arguments about the Greek understanding of number are interesting reading after getting through the first half of Jacob Klein's Greek Mathematical Thought and the Origin of Algebra。 Klein's account and Spengler's account clash in some ways， but I think they would agree with each other about the fundamental point: that what we mean by number is not the same as what Euclid or Plato meant。Chapters 3-6:I haven't kept up with writing about this here， but I am still enjoying Spengler immensely。 The density of facts can be overwhelming， especially concerning fields that I know very little about （e。g。 architecture）。 I don't have the knowledge to accept or reject a lot of his claims， but many of them strike me as at least reasonable。 Many seem true and compelling。One weakness of the book， so far， is the relative lack of ecclesiastical history。 Part of this is Spengler's attempt to write a new sort of history that overturns the standard story about the west （ancient Greece/Rome -> Dark Ages -> Renaissance -> Enlightenment -> Modernity）。 He is not interested in the Church or its doctrinal development or splits。 He is interested in Cathedral construction and Church music but not the institution itself。I also get the impression that when he says the West， he means Germany。。。Chapter 7:This chapter is about art。 He argues against classifying art by medium （i。e。 sculpture， music， painting， etc） and in favor of classifying art by epoch。 There is some neat stuff about the appearance of the horizon line in painting。But the most interesting argument in the chapter is about the Renaissance。 He convinced me that the Renaissance is NOT a revival of Classical culture。 Rather， it is a response to the Gothic and had very little to do with classical Greece or Rome。 （In fact， when we imagine classical G&R， what we are really imagining is Renaissance Florence。） One need only to look at the painting and listen the music from that period and compare it with Greek vase painting。 Same with architecture。 。。。more
Carlos Nouaille
，